Ordo Fratrum Minorum Capuccinorum PL

Log in
aktualizacja 11:54 AM UTC, Mar 20, 2024

Salvatore Pinzetta (1911-1972( (N. Prot. 2911)

Erminio Pinzetta nasce a Casca (diocesi di Passo Fundo) in Rio Grande do Sul (Brasile), il 27 luglio 1911. Emette professione religiosa nell’Ordine dei Frati Minori Cappuccini il 6 gennaio 1946 in Flores da Cunha, RS (Brasile). Muore il 31 maggio 1972 a Flores da Cunha, RS (Brasile). Gli Atti dell’Inchiesta diocesana sono stati consegnati a Roma il 29 ottobre 2012. Il successivo 3 maggio 2013 è stato emesso il decreto di validità giuridica. Allestita la Positio, consegnata in Congregazione delle Cause dei Santi il 17 dicembre 2015, il 5 giugno 2018 il Congresso Peculiare dei Teologi ha dato parere favorevole riconoscendo che il Servo di Dio ha vissuto in maniera eroica le virtù cristiane. Successivamente la Sessione Ordinaria del 7 maggio 2019, ha confermato tale giudizio. Il 13 maggio 2019 il Santo Padre ha autorizzato la pubblicazione del Decreto super virtutibus. Venerabile. Si è in attesa di un fatto straordinario.

 

PinzettaKardynałowie i biskupi podczas zwyczajnej sesji Kongregacji ds. Świętych 7 maja 2019 r. uznali, że sługa Boży Salvator Pinzetta, urodzony Erminio (1911-1972), żył w sposób heroiczny cnotami teologicznymi (wiara, nadzieja i miłość) i kardynalnymi sprawiedliwość, roztropność, męstwo, umiarkowanie) oraz ślubami swego stanu jako osoby konsekrowanej (ubóstwo, czystość i posłuszeństwo).

13 maja 2019 r. Ojciec Święty Franciszek upoważnił Kongregację ds. Świętych do ogłoszenia odpowiedniego dekretu super virtutibus. Teraz dla jego beatyfikacji konieczne jest przedstawienie cudu, który dokonałby się za wstawiennictwem czcigodnego sługi Bożego.

Sługa Boży urodził się 29 lipca 1911 r. w Casca, w stanie Rio Grande do Sul, w Brazylii, jako drugi z 13 dzieci, Fiorentino Pinzetta i Isabelli Romani, których rodziny pochodziły z prowincji Mantua (Włochy) i wyemigrowały w Brazylii w drugiej połowie XIX wieku. Pierwsze 33 lata życia spędził pomagając rodzinie w pracy na polu i w hodowli zwierząt, wyróżniając się cnotliwym życiem i czcią dla Najświętszej Maryi Panny oraz św. Alojzego Gonzagi.

W lutym 1944 r., zachęcony przez brata kapucyna Aleksandra Studzińskiego, sługa Boży spędził okres medytacji i modlitwy w klasztorze kapucynów w Marau. Po podjęciu decyzji o wstąpieniu do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów, 6 maja 1944 r. został powitany w klasztorze Flores de Cunha. 5 stycznia 1945 r., jeszcze w tym samym klasztorze, rozpoczął nowicjat jako brat zakonny, przyjmując habit i otrzymując zakonne imię Salvatore da Casca. Po złożeniu ślubów czasowych przez pierwsze dwa lata życia zakonnego przebywał w klasztorze Garibaldiego w San Francesco di Assisi. W styczniu 1948 r. został ponownie przeniesiony do klasztoru Flores de Cunha, gdzie 6 stycznia 1949 r. złożył śluby wieczyste. W latach 1949-1962 powierzano mu różne zadania: pielęgnował klasztorny ogród warzywny, winnicę do produkcji wina mszalnego, stróża, kucharza, koordynatora pracy ręcznej nowicjuszy.

W 1953 r. zapisał się do Stowarzyszenia Niewolników Maryi. We wspólnocie był szanowany i szczególnie kochany przez lud za swoją dobroć i łagodność. 6 stycznia 1961 roku został mianowany mistrzem braci nowicjuszy laików, którą to posługę wykonywał bez rezygnacji z innych wcześniej prowadzonych zadań.

W nowym klimacie soborowym, 22 kwietnia 1970 r., biskup diecezji Caxias do Sul, JE. Benedito Zorzi powierzył Słudze Bożemu posługę nadzwyczajnego szafarza Eucharystii w parafii Flores de Cunha. Brat Salvatore był wierny temu nowemu zadaniu, które wypełniał wzorowo, zanosząc Komunię św. chorym przebywającym zarówno w domach, jak i w szpitalu miejskim. W następnym roku, 19 marca 1971, powierzono mu zadanie promowania opieki duszpasterskiej nad chorymi w celu uformowania nowych nadzwyczajnych szafarzy Eucharystii.

30 maja 1972 r. Sługa Boży poczuł ostry ból w głowie i poprosił o zwolnienie go z uczestnictwa w domowej kapitule wspólnoty. Nazajutrz, 31 maja 1972 r., jak to robił zazwyczaj, wziął udział we Mszy św. o godzinie 6.30 w szpitalu Fatima w Flores de Cunha. Po powrocie do klasztoru ponownie poczuł się źle i został zabrany do szpitala, gdzie zdiagnozowano wylew krwi do mózgu. Tutaj zmarł 31 maja 1972 r. o godz. 18.00.

Skromne epitafium na jego grobie: prostota, modlitwa i praca, ilustruje istotę i tajemnicę życia sługi Bożego, które uosabiało wyzbycie się siebie, z zachowaniem pokory, radości i spokoju, co zdaje się stanowić filary życia franciszkańskiego. Sługa Boży przeżywał w niezwykły sposób małe obowiązki zwykłego życia w ciągłym poszukiwaniu świętości.

Pobierz - DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS

Pobierz - DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS