Ordo Fratrum Minorum Capuccinorum PL

Log in
aktualizacja 11:54 AM UTC, Mar 20, 2024

Pielgrzymka do grobu św. Wawrzyńca

W roku, w którym obchodzimy 400. rocznicę śmierci naszego współbrata św. Wawrzyńca z Brindisi, zapraszamy na wirtualną pielgrzymkę do jego grobu w Hiszpanii w Villafranca del Bierzo. Kustoszami tego miejsca są Mniszki Klaryski, które od stuleci zamieszkują klasztor Zwiastowania.

Zapraszamy do obejrzenia video i galerii zdjęć. Życzymy udanej pielgrzymki!

Informujemy, że zdjęcia wysokiej rozdzielczości z grobu naszego świętego współbrata w celach wydawniczych i do publikacji w Internecie, są dostępne dla Braci w dziale Capuchin Creative Commons. Można je pobrać klikając link.

 

Święty Wawrzyniec z Brindisi, 1559 - 1619

Juliusz Cezar Russo (Wawrzyniec) urodził się w Brindisi w rejonie Apulii (Włochy) 22 lipca 1559.  19 lutego 1575 w Weronie przyjmuje kapucyński habit, 24 marca 1576 składa śluby zakonne, a 18 grudnia 1582 przyjmuje święcenia kapłańskie. Jego rozliczne zdolności sprawiają, że w 1599 zostaje wybrany definitorem generalnym i otrzymuje zadanie zainicjowania obecności Zakonu w Czechach. W roku 1600 zakłada dwa klasztory: w Wiedniu i w Grazu. Miał swój niemały wkład w zwycięstwo krucjaty antytureckiej pod Białogrodem Królewskim (Albareale) w październiku 1601. 24 maja 1602 roku został wybrany generałem Zakonu i na piechotę odwiedza wszystkie europejskie prowincje. Paweł V na początku 1606 posyła go ponownie do Czech. Pomiędzy 1607 a 1609 pisze dzieło apologetyczne Lutheranismi hypotyposis. W roku 1613 jako definitor generalny, wizytuje prowincję Genui i zostaje w niej wybrany Ministrem Prowincjalnym. Od 1614 do 1619 podejmuje się wielu misji dyplomatycznych. 22 lipca 1619 umiera w Lizbonie. Jego ciało zostaje przewiezione do Villafranca del Bierzo (Hiszpania - Galicja) i pochowane przy klasztorze Mniszek Klarysek. Pius VI beatyfikuje go 23 maja 1783, a Leon XIII, 8 grudnia 1881 ogłosił go świętym. W latach 1928 - 1956 zostają opublikowane tomy jego Opera omnia, dzięki którym Jan XXIII, 19 marca 1959, ogłasza go doktorem Kościoła nadając mu tytuł „doktor apostolski”.

Moje drogie dusze, proszę was, abyśmy w sakramencie Eucharystii rozpoznawali nieskończone miłosierdzie Chrystusa, jakie ma dla nas. Potrzeba nowego serca, nowej miłości, nowego ducha, aby miłość stała się duchowa. Chrystus nie kochał nas cielesnym sercem, lecz duchowym, czystą łaską i miłosierdziem, darmową miłością. Najwyższą i płomienną miłością. Och, trzeba kochać Go całym, całym, całym, całym, żarliwym, żarliwym, żarliwym, żarliwym, szczerym, szczerym, szczerym, szczerym serem!

św. Wawrzyniec z Brindisi

 

„DOKTOR APOSTOLSKI”

Urodził się 22 lipca 1559 roku w Brindisi jako syn Wilhelma Russo i Elżbiety Masella. Niewiele wiemy na temat jego dzieciństwa spędzonego w mieście urodzenia, gdzie też otrzymał podstawową formację. Po śmierci ojca został otoczony opieką przez braci konwentualnych z Brindisi, gdzie też z niemałym sukcesem uczęszczał do szkoły. Po śmierci matki, już jako dorastający młodzieniec przeniósł się do swego wuja, kapłana, do Wenecji. Przy nim pogłębiał swą formację kulturową i duchową. W Wenecji miał możliwość poznania i odwiedzania kapucynów mieszkających w skromnym klasztorze przy kościele Matki Bożej Anielskiej na wyspie Giudecca. Bardzo szybko zachwycił się ich ubogim i surowym życiem. Równie prędko zwrócił się z prośbą o przyjęcie do Zakonu, na co odpowiedziano pozytywnie. 19 lutego 1575 przywdział w Weronie kapucyński habit i pod imieniem Wawrzyniec, z zapałem przeszedł rok nowicjatu - prawdziwej szkoły ascezy i świętości. 24 marca 1576 złożył swe zakonne śluby. Następnie, najpierw w Padwie a później w Wenecji, kontynuował studia filozofii i teologii. Tutaj bardzo szybko objawił niezwykłą bystrość umysłu oraz niezaspokojoną potrzebę wiedzy. Szczególny nacisk kładł na Pismo św., którego nauczył się na pamięć, jednocześnie doskonaląc znajomość języków biblijnych. Jednak przede wszystkim troszczył się o rozwój doskonałości zakonnej, idąc za radą św. Bonawentury, który podkreślał żarliwość woli oraz wznoszenie się ducha.

Po święceniach kapłańskich, które otrzymał 18 grudnia 1582 roku z rąk patriarchy Wenecji Jana Trevisan, jego podstawowym zadaniem było głoszenie kazań. Już jako diakon, głosił Słowo Boże przez cały Wielki Post w weneckim kościele św. Jana Nowego: a następnie przemierzał całe Włochy głosząc Słowo Boże. Dzięki darom intelektualnym, duchowym i sile fizycznej był wprost stworzony, aby wypełniać to zadanie. One czyniły go prawdziwym i płodnym mówcą. Zgodnie ze szkołą franciszkańską jego nauki były mocno oparte na Piśmie świętym, a przy tym przepowiadane z niezwykłą jasnością myśli oraz bogactwem ekspresji. Jest wiele przykładów nawróceń, które wokół niego nieustannie się dokonywały. Często nawrócenia pojawiały się wśród niechrześcijan, jak to zdarzyło się w Rzymie pomiędzy 1592 a 1594, gdy na polecenia Ojca Świętego głosił Słowo Żydom.

Bardzo szybko Wawrzyniec został wezwany do pełnienia bardzo odpowiedzialnych zadań oraz do rządzenia. Od 1583 do 1586 wypełnia funkcję lektora, a następnym trzechleciu tj. od 1586 do 1589 jest gwardianem i magistrem nowicjatu. W 1590 został wybrany prowincjałem Toskanii. Od 1594 do 1597 był prowincjałem weneckim. Na to samo stanowisko został powołany w roku 1598 również i w prowincji szwajcarskiej. Dwa lata wcześniej został wybrany definitorem generalnym.

Fundamentalnym było działanie Wawrzyńca na rzecz rozkrzewienia Zakonu w Europie środkowej. Po założeniu w 1593 roku klasztoru w Insbrucku, jemu powierzono odpowiedzialność za wybranie właściwego miejsca pod nowy klasztor w Salzburgu, który został ufundowany trzy lata później. Ponadto powstał jeszcze w 1597 klasztor w Trydencie. W odpowiedzi na usilne naciski biskupa praskiego, Zbynka Berki z Duby, na kapitule generalnej w 1599 zdecydowano się wysłać do stolicy Czech grupę braci, na czele której stanął właśnie kapucyn z Brindisi. Przybycie do Pragi, które miało miejsce w listopadzie 1599, spotkało się bardzo szybko z wieloma trudnościami, wywołanymi w większości przez ludzi o tendencjach protestanckich i antykatolickich. Bardzo intensywna działalność apostolska skoncentrowana szczególnie na przepowiadaniu słowa Bożego oraz na otwartym i braterskim dialogu, zaowocowała kolejnymi fundacjami, ale i powrotem do wiary katolickiej wielu ludzi, przekonanych zarówno argumentami kapucyna i jak sławą też sławą jego świętości. Dwa nowe miejsca kapucyńskie zostały ufundowane przez Wawrzyńca w roku 1600: Wiedeń i Graz. Bardzo ważnym faktem był jego udział w antytureckiej krucjacie. Pomimo nieudolności dowódców, udało się podtrzymywanemu duchowo i zagrzewanemu przez kapucyna chrześcijańskiemu wojsku, odnieść w październiku 1601 roku ważne zwycięstwo pod Białogrodem Królewskim.

Na kapitule generalnej, 24 maja 1602 roku, Wawrzyniec został wybrany generałem zakonu kapucynów. Taki wybór niósł ze sobą zobowiązanie do zwizytowania wszystkich braci. W tamtych czasach zakon podzielony był na trzydzieści prowincji i miał blisko dziewięć tysięcy zakonników rozrzuconych po całej Europie. Zadaniem generała było odwiedzenie wszystkich prowincji i braci, napominając ich i dodając odwagi. Generał przeszedł Włochy, zwizytował Szwajcarię, a następnie przez rejon wschodniej Francji, tzw. Franche-Comté oraz przez Lorenę. W połowie września był już w Holandii. Zimę spędził na wizytacji prowincji francuskich Paryża, Lyonu, Marsylii i Tuluzy. W pierwszej połowie 1603 roku był w Hiszpanii, skąd powrócił do Włoch, odwiedzając Genuę, by następnie udać się na Sycylię i południe Włoch. Pomimo niezwykle wyczerpujących marszów, zawsze rygorystycznie przestrzegał surowych przepisów zakonnych, długich postów i wymagających wyrzeczeń.

Po trzech latach pełnienia posługi generała, został przez Pawła V wysłany do Bawarii i Czech. Obok działalności apostolskiej, prowadził delikatną misję dyplomatyczną pomiędzy księciem Bawarii Maksymilianem z Wittelsbach, a autorytetami imperium. Jego działanie zaowocowało stworzeniem Ligii katolickiej, która była w stanie oprzeć się ewangelickiej Unii, jaka została zawiązana pomiędzy luteranami i kalwinistami, a która miała na celu podzielenie krajów katolickich i dzięki temu zdobycie terytorialnych korzyści. W tym celu Wawrzyniec podejmuje liczne podróże pomiędzy Monachium i Pragą, a nawet udaje się do Hiszpanii, gdzie udaje mu się przekonać Filipa III do poparcia Ligii i jej finansowego wsparcia. W konsekwencji przez następne trzy lata, tj. od 1610 do 1613 rezyduje w Monachium jako przedstawiciel Stolicy Apostolskiej. Na kapitule generalnej w 1613 roku, zostaje po raz trzeci wybrany definitorem generalnym i wysłany na wizytację prowincji genueńskiej. Jednak tam zostaje wybrany prowincjałem. Dopiero w 1616 roku może wrócić do swojej weneckiej prowincji i poświęcić się wyciszeniu i modlitwie. Szczególne cechy jego duchowości, typowo franciszkańskiej i chrystocentrycznej, ogniskowały się na kulcie Eucharystii i pobożności Maryjnej. Msza św., która odprawiał z wielką gorliwością, przedłużała się normalnie do jednej, dwóch, czy nawet trzech godzin, a nierzadko, po specjalnym indulcie Pawła V, nawet do ośmiu, dziesięciu czy dwunastu godzin. Maryi przypisywał wszelkie dary i łaski i nie zaniedbywał niczego, aby rozpowszechniać Jej kult.

Chociaż pragnął żyć w ukryciu, musiał często - na rozkaz papieża - z niego rezygnować. Powodem były misje dyplomatyczne mające na celu pokój i zgodę. To między innymi robił w 1614, kiedy negocjował poddanie się Piemontczyków oblężonych w Oneglia [obecnie Porto Maurizio]. Albo w roku 1616, gdy interweniował w sprawie pokoju pomiędzy Hiszpanami a Piemontczykami w Candia Lomellina. W roku 1618 udało mu się doprowadzić do pokoju pomiędzy gubernatorem Mediolanu, Piotrem z Toledo, a wielkim księciem Savoii, Karolem Emanuelem I. Jesienią 1618 włączył się w próbę przywrócenia spokoju i zgody w królestwie Neapolu, gdzie niepohamowany i despotyczny wicekról, Pedro Téllez Girón, książę Osuny dopuszczał się nadużyć i niesprawiedliwości. Przedstawiciele szlachty i ludności zwrócili się do świętego kapucyna, który jeszcze raz musiał odbyć bardzo długą i męczącą podróż do Madrytu. Kiedy rozmowy zaczynały przynosić pierwsze pozytywne efekty, Wawrzyniec bardzo poważnie się rozchorował. Wycieńczony przez trudy i cierpienia, pomimo opieki królewskich lekarzy zmarł 22 lipca 1619 roku w wieku 60 lat. Jego ciało zostało przewiezione do Villafranca del Bierzo (Galicja), gdzie zostało pochowane w kościele klasztornym klarysek bosych.

Pomimo wielu obciążających zadań związanych z kierowaniem zakonu i żarliwej działalności dyplomatycznej, Wawrzyniec z Brindisi znalazł czas i sposób na napisanie wielu traktatów, które pomiędzy 1928 a 1956 zostały zebrane i wydane jako Opera omnia. Jego pisma można podzielić na cztery grupy. Pierwsza to pisma związane z przepowiadaniem Słowa. Jest ich najwięcej. Zawierają kazania wielkopostne, adwentowe, niedzielne. Jest też zbiór kazań na różne wspomnienia świętych oraz zbór kazań maryjnych, a właściwie prawdziwy traktat mariologiczny, prezentujący wszystkie przywileje Matki Boga i Jej rolę w historii zbawienia. Znajdziemy wśród nich również bogatą serię kazań na temat Salve Regina, Magnificat czy Ave Maria. Druga grupa to dzieła egzegetyczne. Wśród nich należy wymienić Explanatio in Genesim, bogaty komentarz do pierwszych jedenastu rozdziałów pierwszej księgi Pisma świętego oraz De numeris amorosis, broszura na temat mistycznego i tajemniczego znaczenia hebrajskiego imienia Boga. Do trzeciej grupy dzieł należą pisma odnoszące się do różnic wiary. Tutaj warto podkreślić przede wszystkim Luthranismi hypotyposis, napisane pomiędzy 1607 a 1609 rokiem, początkowo skierowane przeciw reformackiemu kaznodziei Polikarpowi Laiserowi. Dzieło to zawiera całkowite i organiczne odrzucenie całej doktryny luterańskiej. Czwarta grupa zawiera pisma o charakterze osobistym i biograficznym. Chodzi o broszurę De rebus Austriae et Bohemiae, napisaną na polecenie przełożonych, która opowiada o wydarzeniach, jakie miały miejsce, a które przeżył w krajach niemieckich pomiędzy 1599 a 1612.

Zaledwie cztery lata po śmierci Wawrzyńca z Brindisi, generał zakonu Klemens da Noto, rozpoczął proces kanonizacyjny. Bardzo długie przerwy pojawiły się najpierw w wyniku znanego dekretu Urbana VIII a następnie z powodów krytycznych wydarzeń natury politycznej i religijnej. Wawrzyniec został beatyfikowany 23 maja 1783 roku przez Piusa VI. Dopiero około sto lat później, dokładnie 8 grudnia 1881 roku, papież Leon XIII ogłosił świętym. Po dogłębnej analizie wszystkich jego dzieł, uznanych za „prawdziwe skarby mądrości”, Jan XXIII, 19 marca 1959 roku proklamował świętego z Brindisi doktorem Kościoła.

Ikonografia ukazuje go często podczas celebracji Mszy św. oraz nawiązuje do mądrości świętego, która zostaje przedstawiona jako pisanie dzieł. Trzeci motyw, jaki możemy spotkać w ikonografii, odwołuje się do bitwy z Turkami pod Białogrodem Królewskim.

Ostatnio zmieniany: sobota, 14 wrzesień 2019 05:21