J.E. Francesco Saverio Toppi OFMCap

J.E.  Francesco Saverio Toppi OFMCap, czcigodny sługa Boży

W bardzo krótkim czasie, bo w niespełna 9 lat licząc od 4 czerwca 2013 r. dnia wysłania listu proszącego o instrukcje w zebraniu i udokumentowaniu świadectw na poziomie diecezjalnym, do 20 stycznia 2022 r. to jest dnia publikacji, Dekretu super vita virtutibus dotyczącego Biskupa Francesco Saverio Toppi, zakonnika kapucyna, Arcybiskupa Prałata Pompei, zatwierdzonego przez Ojca Świętego Franciszka. Fakt ten mówi o znacznym i ważnym oraz decydującym postępie w procesie beatyfikacyjnym przewidzianym w kanonicznym procesie beatyfikacyjnym i kanonizacyjnym.

Oznacza to, że Biskup Toppi, żył w sposób heroiczny cnotami teologicznymi, kardynalnymi jak i tymi związanymi z jego stanem jako osoby konsekrowanej, kapłana i biskupa. Jednocześnie przysługuje mu tytuł Czcigodnego.

Dekret super virtutibus umożliwia podjęcie odpowiednich kroków do przedstawienia wydarzenia nadzwyczajnego, niedającego się wytłumaczyć w sposób naukowy a mówiąc prościej przedstawienie cudu za jego wstawiennictwem. Po zebraniu wszystkich świadectw i odpowiedniej dokumentacji w specjalnym postępowaniu na szczeblu diecezjalnym Kongregacja do Spraw Świętych zajmie się weryfikacją i poprzez ekspertów przeegzaminuje całą dokumentację. Jeżeli po całym przewidzianym procesie dojdzie się do wniosku, że omawianego wydarzenia nie da się wytłumaczyć w sposób naukowy i że zaistniało ono za przyczyną i wstawiennictwem Czcigodnego, to kolejnym krokiem będzie beatyfikacja.

Jak na razie to na dzień dzisiejszy, nie możemy mówić o zaistniałym jakimś cudzie, co jednak nie przeszkadza mieć nadziei, że taki zaistniał a nie ma o nim jeszcze wiadomości.

Rys biograficzny.

Biskup Francesco Saverio Toppi był Arcybiskupem Prałatem Pompei i promieniował radością bycia chrześcijaninem, aż do ostatniego dnia swego życia. Cała jego osoba, jego ujmujący uśmiech, wierność Chrystusowi ukrzyżowanemu i zmartwychwstałemu, jego całkowita i bezwarunkowa miłość do Maryi, Kościoła i ubogich stanowiły charakterystykę jego człowieczeństwa i jego powołania kapłańskiego. I rzeczywiście Biskup Toppi już od najmłodszych lat odczuwał jak w nim umacnia się i rośnie pragnienie całkowitego oddania i poświęcenia się Chrystusowi.

Urodził się w małym wiejskim centrum Brusciano w prowincji Neapolu, 26 czerwca 1925 r. w rodzinie chłopskiej o zdrowych i silnych tradycjach religijnych. Jego dzieciństwo jest nacechowane żywotnością spowodowaną świadomością bycia kochanym przez braci i siostry, jednocześnie dając motywy do zaniepokojenia poprzez jego częste psoty i figle, które często płatał jako dziecko. Wylewność i żywiołowość charakteru oraz błyskotliwa inteligencja w bardzo młodym wieku stają się często niebezpieczne jak pływające miny w uporządkowanym świecie dorosłych. Celujący w osiągnięciach szkolnych podczas przygotowania di pierwszej komunii wyraża chęć, bycia ”mnichem”.

Taka decyzja ze względu na jego ciągłe figle i psikusy, ze strony krewnych nie została przyjęta na poważnie i nie dano jej wielkiego znaczenia, komentując to w następujący sposób: „Vincenzo mnichem? Nie, to niemożliwe!”

Jednakże 19 października w 1935 jest on przyjęty do serafickiego seminarium Sant’Agnello w Sorrento, aby następnie w 1940 ukończyć gimnazjum w biskupim seminarium w Pozzuoli, następnie w Avelino i w Noli ukończył liceum, tamże też w latach 1944 i 1948 ukończył studia teologiczne. W tymże też roku zostaje przyjęty do nowicjatu Braci Mniejszych Kapucynów i 7 lipca 1946 składa profesję wieczystą, a 29 czerwca 1948 otrzymuje święcenia kapłańskie.

Studiował na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, gdzie uzyskał doktorat z historii kościoła, aby następnie podjąć nauczanie historii kościelnej w Neapolu w klasztorze Sant’Eframo Vecchio. Jego wylewność i żywiołowość cechy z dzieciństwa, które sprawiały, że był on kochany przez wszystkich, teraz w sposób cudowny dojrzewają w połączeniu z wiarą i kulturą.

Wykształcony, inteligentny z klasą otrzymuje dyplom z bibliotekarstwa i archiwistyki. Zakon powierza mu odpowiedzialne funkcje i zadania, które przyjmuje i wykonuje w duchu pokory i posłuszeństwa. Miłość do Chrystusa drogi przewodniej do poznania Tajemnicy trynitarnej jest dla niego punktem odniesienia w sposobie działania myślenia i wypowiadania się.

Sprawowanie Tajemnicy Eucharystycznej stanie się dla niego, aż do ostatniego dnia, cudownym darem przyprawiającym o drżenie, złożonym w ręce kapłana. Bardzo często zagłębiając się w Misterium Eucharystyczne w padał w ekstazę i głęboką kontemplację powodując, że czas sprawowania mszy św. wydłużał się bardzo. Poproszony, aby skrócić czas odprawiania mszy św. podporządkowuje się, przyjmując to jako pracę nad własnym egoizmem.

Także podczas sprawowania sakramentu pokuty, jest on całkowicie zanurzony w Panu, co powoduje, że zaczyna zdawać sobie sprawę, że to nie on mówi. W związku z tymi zjawiskami rodzi się w nim obawa i wielkie cierpienie, czy aby nie oszukuje siebie samego a przede wszystkimi innych.

Szuka porady i światła u innych kierowników i mistrzów życia duchowego. Don Dolindo Ruotolo uspokaja go zapewniając, że to jest Bożym dziełem.  Potwierdzenie, że spełnia wolę Bożą wyrażają także i inni Jezuita Ojciec Cappello, Biskup Pasquale Mazzone, powołaniowiec Ojciec Nicola Assouad i Ojciec Giusseppe Galasso. Wszyscy zapewniają odpowiadając w ten sam sposób: „Proszę być spokojnym… Myśleć o tym, aby miłować Jezusa i niczym się nie przejmować”, „W tym jest palec Boży”, „Nie możesz się sprzeciwiać”, „Pozwól, aby Pan działał”. Wiosną w 1956 w San Giovanni Rotondo Ojciec Francesco spotkał się z Ojcem Pio, od którego usłyszał te same zapewnienia, które mu mówili inni. Zostaje przyjęty przez Ojca Pio do grona swoich duchowych synów co będzie okazją do kolejnych świetlanych spotkań pomiędzy nimi.

Jako Przełożony Prowincjalny Braci Mniejszych Kapucynów Neapolu w latach 1959 – 1968 wypełniając swoją posługę jest zobowiązany do udania się wielokrotnie do Ameryki Łacińskiej czy Afryki. W Brazylii inicjuje otwarcie nowej misji obecnie Prowincja na południu w regionie Bahia.

W momencie krytycznym i bardzo delikatnym zostaje mianowany Prowincjałem Prowincji Palermo w latach 1971 -1976. Często z narażeniem własnego życia, nieustanie się modląc i poprzez szczególną pokorę i umiejętne podejście do braci sprawił, że wewnętrze napięcia i konflikty ustąpiły miejsca zgodzie i pojednaniu w Prowincji. Usunął się w cień, brat pośród współbraci nigdy nie przestający się uśmiechać, tym szczególnym uśmiechem, z którego emanowało światło i głębokość ducha oraz uwaga skierowana na wszystkich, których spotykał. Z wielu ważnych spotkań i relacji, które przetrwały w czasie, można wyszczególnić spotkania i zainteresowanie się ideami jedności Chiary Lubich, które to głęboko zakorzeniły się w duchowości O. Francesco Saverio, należy też tu wymienić i innych; Slivestra Tirri, Biskupa Aurelio Signora, Elisy Springer, M. Annę Marię Canopi, Sługi Boże Ninę Lolli i Ninę Lanza. Braterskie relacje z tymi wszystkimi osobami miały owocny wpływ na jego duchowość.

Jan Paweł II 13 października 1990 r. mianuje go Arcybiskupem Prałatem Pompei i Papieskim Delegatem dla Sanktuarium. Sakrę biskupią otrzymał z rąk Jego Eminencji kardynała Michele Giordano Arcybiskupa Neapolu 7 grudnia 1990 r. w Pompejach. Radość z przebywania w Sanktuarium maryjnym oraz obawy dotyczące otrzymanych zadań towarzyszą mu w dążeniu do celu. Wyrazem tego jest jego decyzja, przybycia na święcenia biskupie bez jakichkolwiek zewnętrznych oznak mówiących o bogactwie czy godności. Styl życia i bycie ubogim „bratem” Francesco Saverio kontynuował także jako „Biskup” Francesco Saverio.

Zgodnie z kanonem 401 § 1 Kodeksu Prawa Kanonicznego składa rezygnację z urzędu w Pompejach, która została przyjęta przez Ojca Świętego 17 lutego 2001 r.

Czytając jego pisma i słuchając osób, które znały go, widzimy zgodne świadectwo o człowieku pełnym Ducha Świętego, który przeżył swoje życie starając się dać miejsce Jezusowi w swoim życiu, aby uczyć się od niego patrzyć na rzeczywistość oczami Ojca.

A dzień 7 kwiecień 2007 r. stał się jego dniem dies natalis. Zgodnie z jego wolą zostanie pochowany w krypcie Sanktuarium Najświętszej Maryj Panny z Pompejów, aby móc stać podziemną podporą tronu Maryi.

Fr. Carlo Calloni, OFMCap
Postulatore Generale