Ojciec Giuseppe Bocci

Ojciec Święty Franciszek na audiencji 23 lutego 2023 r. upoważnił kardynała Marcello Semeraro, prefekta Dykasterii ds. Kanonizacyjnych, do promulgowania dekretu super virtutibus et fama sanctitatis br. Giuseppe da Sant'Epidio a Mare, w świecie Giuseppe Bocci, kapłana, profesa Prowincji Picena.

Sługa Boży urodził się 15 marca 1885 roku w osadzie La Corva w pobliżu Sant'Elpidio a Mare. Na chrzcie otrzymał imię Giulio Giuseppe Patrizio. Gdy miał już kilkanaście lat, on i jego brat Riccardo zostali zabrani przez ojca do klasztoru kapucynów w Fermo z prośbą o przyjęcie do życia zakonnego. 20 marca 1898 roku Giulio, mając trzynaście lat, przywdział habit kapucyński i 2 czerwca 1900 roku rozpoczął roczny nowicjat w klasztorze w Camerino, otrzymując habit na czas próby i nowe imię: brat Giuseppe da Sant'Epidio. 20 czerwca 1901 roku złożył pierwsze śluby zakonne posłuszeństwa, ubóstwa i czystości, natomiast 23 września 1905 roku, w katedrze w Pesaro, otrzymał przyjął tonsurę i cztery święcenia niższe. Bardzo szybko potem, w 1907 roku, złożył profesję wieczystą - 2 listopada i przyjął święcenia wyższe: subdiakonat - 3 listopada, diakonat - 14 grudnia i wreszcie 21 grudnia 1907 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Sługa Boży miał wówczas 23 lata. W noc Bożego Narodzenia odprawił swoją pierwszą Mszę świętą w kościele kapucynów w Pesaro.

Po zakończeniu studiów, Sługa Boży otrzymał pierwszą obediencję do klasztoru w Camerino z funkcją wicemagistra nowicjatu. We wrześniu 1910 roku został przeniesiony do Jesi, gdzie był dyrektorem licealistów, natomiast w następnym roku przeniesiono go do Montegiorgio na "przewodniczącego" wspólnoty kapucynów. We wrześniu 1912 roku posłuszeństwo powołało go do klasztoru w Cingoli jako magistra kolegium, a później, w 1915 roku, także jako "przewodniczącego" wspólnoty.

Po wybuchu Wielkiej Wojny Sługa Boży został powołany do wojska i przydzielony do 7. Kompanii Sanitarnej stacjonującej w Ankonie, a następnie do szpitali w Genui, Costa Maser, Minerbe, i w końcu, w Thiene.

Po zwolnieniu z wojska i powrocie do prowincji, Sługa Boży został ponownie przydzielony do klasztoru w Cingoli jako "przewodniczący" i nauczyciel w Kolegium Serafickim, a wkrótce potem do Civitanova Marche. Wraz z przeniesieniem studentatu do Pesaro w 1928 roku, Sługa Boży też tam zamieszkał.

W 1932 roku założył „Dzieło dla Powołań”, poświęcając się także redagowaniu czasopisma "Pokój i Dobro". Jako dyrektor miejscowego Trzeciego Zakonu Franciszkańskiego, zaczął gromadzić dziewczęta i kobiety, które stały się później pobożnymi, zapalonymi działaczkami, całkowicie poświęconymi się sprawie powołań kapłańskich i zakonnych. Z tej pierwszej grupy w 1943 roku narodziły się Franciszkańskie Siostry od Powołań. 6 stycznia 1945 roku dwie pierwsze kobiety rozpoczęły wspólne życie w skrzydle klasztoru w Pesaro, by w 1949 roku przenieść się do specjalnie dla nich wybudowanego domu franciszkańskiego. 

Sługa Boży z uwagą śledził „Dzieło dla Powołań” i rozwój instytutu Franciszkańskich Sióstr od Powołań, który w latach 1960-1972 otworzył domy w Spello, Bari, Castelmonte, Loreto, Salvadorze, w stanie Bahia w Brazylii i w Corinaldo.

Ostatnie lata życia Sługa Boży przeżył na modlitwie i skupieniu w swojej celi, w której zmarł 23 listopada 1974 roku. Pochowany został na cmentarzu w Pesaro, a od 21 października 1995 roku jego doczesne szczątki spoczywają w miejscowym kościele braci kapucynów.

Sługa Boży żył w pełni darem powołania do życia zakonnego i do służby kapłańskiej w Zakonie Braci Mniejszych Kapucynów, bez niezwykłości czy demonstracji, ale czyniąc wszystko dobrze i zwyczajnie. Jego sekretem życia w naśladowaniu Chrystusa była nieustanna kontemplacja Ukrzyżowanego, która podtrzymywała go zarówno w wymagającej pracy powołaniowej, jak i w trudnościach, przeżywanych nieporozumieniach, upokorzeniach i rozczarowaniach, których życie mu nie szczędziło, a także w słabym zdrowiu.

Z duchowości kapucyńskiej otrzymał dar życia w ubóstwie i oderwanie się od siebie samego, ducha ofiary, poleganie na Opatrzności Bożej i zaufanie do ludzi. Jego proste i skromne gesty cierpliwości, spokoju i pogody ducha miały swoje źródło w modlitwie i sprawowaniu Eucharystii.

Mocna była także jego miłość do Kościoła jako sakramentu zbawienia ludzkości i żywej, aktywnej obecności samego Jezusa, który prosi człowieka o współpracę w budowaniu Królestwa Bożego. Stał się dzięki temu niestrudzonym promotorem wspierania powołań kapłańskich przez modlitwę i otwarcie się na młodych. Maryi, Dziewicy uczynionej Kościołem, powierzył wszystkie swoje dzieła, a zwłaszcza troskę o uświęcenie.

Diecezjalne proces w sprawie życia, cnót i opinii świętości Sługi Bożego, rozpoczęty w Pesaro 29 września 1995 r., osiągnął obecnie swój pierwszy etap przez uznanie heroiczności cnót. Łaska cudu otrzymana przez wstawiennictwo ojca Giuseppe Bocci mogłaby otworzyć drogę do jego beatyfikacji.

Carlo Calloni, ofmcap.

Postulator Generalny